בַּעֲבוּר הַבַּיִת הַזֶּה
עֵצִים נִגְדְּעוּ בְּטֶרֶם עֵת,
שִׂיחִים אֲחָדִים נִקְרְעוּ
מִן הָאֲדָמָה, תִּלֵּי נְמָלִים
הִתְפּוֹרְרוּ, צִפּוֹרִים נָטְשׁוּ
אֶת קִנָּן, חֹלֶד נִמְלַט מִלַּהַט
הָאֲדָמָה הַמִּתְהַפֶּכֶת.

בַּעֲבוּר הַבַּיִת הַזֶּה,
כְּפָרִים הִתְרוֹקְנוּ מִיּוֹשְׁבֵיהֶם,
בְּאֵרוֹת נִסְתַּתְּמוּ, כְּבָשִׂים
הִתְפַּזְּרוּ לְכָל עֵבֶר.

בַּעֲבוּר הַבַּיִת הַזֶּה
אֲנָשִׁים שָׁכְחוּ
אֶת שְׂפַת אִמָּם.

تاريخ

لِأَجْلِ هٰذا البَيْت
أشْجارٌ قُطِعَتْ قَبْلَ الأَوان،
بَعْضُ شُجَيراتٍ ٱنْتُزِعَتْ
مِنَ الأَرْضِ، تِلالُ نَمْلٍ
ٱنْدَثَرَتْ، عصافِيرُ هَجَرَتْ
أَعْشاشَها، خُلْدٌ هَرَبَ مِنْ لَهِيبِ
التُّرابِ المُنْقَلِب.

لِأَجْلِ هٰذا البَيْت،
قُرًى أُفْرِغَتْ مِنْ سُكّانِها،
آبارٌ رُدِمَتْ، أَغْنامٌ
ٱنْتَثَرَتْ لِكُلِّ الجِهات.

لِأَجْلِ هٰذا البَيْت،
أُناسٌ نَسُوا
لُغَةَ أُمِّهِمْ.

אנַחְנוּ לא בָּכִינוּ
בִּשְׁעַת הַפְּרֵדָה.
שֶׁכֵּן
זְמַן לא הָיָה לָנוּ
ולא דְמָעוֹת
וּבִכְלָל, לא הָיְתָה פְּרֵדָה.

אנַחְנוּ לא תָפַסְנוּ
בְּרֶגַע הפְּרֵדָה
שֶׁהָיְתָה זוֹ פְּרֵדָה
אָז מִנַיִן יָבוֹא הַבֶּכִי?

אנַחְנוּ לא נִשְּאַרְנוּ עֵרִים
וְלא נִמְנַמְנוּ
בּלֵיל הַגֵרוש.
אוֹתוֹ לַיִלָה
לא הָיָה לָנוֹ לילה
לא הָיְתָה אֵש
וְשׁוּם יָרֵחַ לא עָלָה.
אוֹתוֹ לַיִלָה אִבַּדְנוּ אֶת כּוֹכַב הַצָפוֹן
הָעשָׁשִׁית רִמְתָה אוֹתָנוּ
וְלא זָכִינוּ
בִּמִנַת חֶלְקֵנוּ אפִלוּ מִנְדוּדֵי שֵנָה
אָז אֵיךְ יָכולְנוּ לְהִשָׁאֵר עֵרִים?

لم يكن

نحن لم نبك
ساعة الوداع !
فلدينا
لم يكن وقت
ولا دمع
ولم يكن وداع!
نحن لم ندرك
لحظة الوداع
انه الوداع
فاّنى لنا البكاء ؟!
ونحن لم نسهر
ولم نغف
ليلة الرحيل!
ليلتها
لم يكن عندنا ليل
ولا نار
ولم يطلع القمر!
ليلتها أضعنا النجم
قنديلنا ضللنا
وحظنا من السهد
لم نصبه
فاّنى لنا السهر ؟ّ

שֶׁלֶג בֶּהָרִים
מֵעַל לַמְּקוֹמוֹת הַגְּבוֹהִים
וּמֵעַל יְרוּשָׁלַיִם.
רְדִי יְרוּשָׁלַיִם
וְהָשִׁיבִי לִי אֶת הַיֶּלֶד שֶׁלִּי.
בּוֹאִי בֵּית לֶחֶם
וְהָשִׁיבִי לִי אֶת הַיֶּלֶד שֶׁלִּי.
בּוֹאוּ הֶהָרִים הַגְּבוֹהִים
וּבוֹאוּ הָרוּחוֹת
וְשִׁטְפוֹנוֹת בַּנְּחָלִים
וְהָשִׁיבוּ לִי אֶת הַיֶּלֶד שֶׁלִּי.
וַאֲפִלּוּ אַגְמוֹן כָּפוּף
אוֹ גִּבְעוֹל רָזֶה בַּזֶּרֶם
וְשִׂיחֵי מִדְבָּר חוּטִיִּים
הָשִׁיבוּ לִי אֶת הַיֶּלֶד שֶׁלִּי
כְּמוֹ שֶׁהַנֶּפֶשׁ חוֹזֶרֶת לַגּוּף
עִם פְּקִיחַת עֵינַיִם.


مع انفتاح المقل

ثَلْجٌ فِي الجِبال
فَوْقَ الأَماكِنِ العالِيَة
وَفَوْقَ أُورَشَلِيم.
انْزِلِي أُورَشَلِيم
وَأَعِيدِي لِي وَلَدِي
تَعَالَيْ أَيَا بَيْتَ لَحْم
وَأَعِيدِي لِي وَلَدِي
تَعَالَيْ أَيّتُها الجِبالُ الشّامِخَة
وَتَعالَيْ يا رِياح،
وَيا فَيَضانَات الوِدْيان
وَأَعِيدُوا لي وَلَدِي.
وَحتَّى يا انْحِناءَ الأَسَلْ
أَوْ سُوَيْقًا نَحِيلاً فِي المَسِيل
وَشُجَيْراتِ قِفارٍ خَيْطِيّة
أَعِيدُوا لِي وَلَدِي
مِثْلَما تَعُودُ الرُّوحُ للجَسَد
مَعَ انْفِتاحِ المُقَلْ.

אֵין כְּמוֹ רַאעֶף! אָמַר הַקַּבְּלָן עַל בְּכִיר פּוֹעֲלָיו. שְׁמוֹנֶה שָׁנִים הוּא עוֹבֵד אֶצְלִי, סוֹמֵךְ
עָלָיו בְּעֵינַיִם עֲצוּמוֹת.
נוֹלַד לוֹ אֶתְמוֹל בֵּן עֲשִׂירִי, צִיַּנְתִּי. "עוֹד מְחַבֵּל קָטָן" צָחַק הַקַּבְּלָן.
נָתַתִּי לְרַאעֶף 250 שֶׁקֶל. מַגִּיעַ לוֹ.
מִי יוֹדֵעַ מַה יֵּלֵד יוֹם? אוּלַי הֵם עוֹד יַצִּילוּ אוֹתִי.

فيش

ما فيه مثله! قال المقاول عن اكبر عماله. اله ثمانية سنين

بيشتغل عندي، باركن عليه وعيني مغلقة.

امبارح خلق له طفله العاشر، ذكرت. "كمان مخرب صغير"، مزح المقاول.

جبت لراعف ٢٥٠ شيقل. بيستأهلها.

مين بيعرف ايش حيكون في المستقبل؟ يمكن هم راح ينقذوني.

תִּרְשוֹם!
אֲני עֲרָבִי.
מִסְפָּר תְּעוּדַת הַזְּהוּת שֶלִי הוּא חֲמִישִים אֵלֶף.
יֵש לִי שְמוֹנָה יְלָדִים
וְהַתְּשִיעִי יָבוֹא אַחֲרֵי הַקַּיִּץ!
הַאִם זֶה מַכְעִיס אוֹתְּךָ?
תִּרְשוֹם!
אֲני עֲרָבִי.
עוֹבֵד עִם חֲבֵרַי פּוֹעֲלֵי הַמַּחֲצֵבָה.
יֵש לִי שְמוֹנָה יְלָדִים
אֲנִי מֵבִיא לַהֵם לֵחֶם
בְּגָדִים וּמַחֲבָּרוֹת
מִתוֹך הָאֲבָנִים.
אֲני לֹא מִתְחַנֵן לִצְדָקָה מִדַלְתֵךָ
אֲנִי לֹא מְכָוֵץ עֲצְמִי עַל מִפְתַנְךָ.
אַז הָאִם זֶה מַכְעִיס אוֹתְךָ?
תִּרְשוֹם!
אֲני עֲרָבִי.
יֵש לִי שֵם לְלֹא תֹאַר.
סַבְלָנִי בְּאֱרֶץ
בָּה כולם חַיִּם בְּרוֹגֶז
שוֹרָשַי
הָיוּ מְחוּפָּרִים עוֹד לִפְנֵי לֵידַת הַזְּמָן
לִפְנֵי תְּחִילַת הָעִידָנִים
לִפְנֵי הָאוֹרָנִים וַעֲצֵי הַזַּיִּת
וּלִפְנֵי שֶצָמַח הַעֶשֶב
אָבִי... צֵאצָא לְמִשְפַּחַת הַמָּחֲרֵשָה
לֹא מִמָעֲמָד אצִיִלים
וְסָבִי... הָיָּה פָלַאח
לֹא מְיֻחַס וְלֹא מְקֻשַר
לִימֵד אוֹתִי אֵת גָאֲוָת הַשֶּמֶש
לִפְנֵי שֶלִּימְד אותי לִקְרֹא
וּבֵיתִי, בִּקְתַת הַשוֹמֵר
עֲשוּי עֲנָפִים וְקָנִים
הָאִם אֲתָּה מְרוּצֵה מִמָּצָבִי?
יֵש לִי שֵם לְלֹא תוֹאַר!
תִּרְשוֹם!
אֲני עֲרָבִי.
צֶבַע שְעֲרִי.. פֶּחָם
צֶבַע עֵינַי.. חוּם
תְּכוּנוֹתַיי:
לְרֹאשִי עָקַאל עֲל כָּפִיָּה
כַּף יָדִי חֲזָקָה כַּסֶלַע
כְּתוֹבְתִי:
אֲנִי מִכְּפָר שָכוּחַ חֲסַר-הָגָנָה
רְחוֹבוֹתָיו נְטוּלֵי-שֵמוֹת
וְכָל גְבָרַיו.. בַּשָּדוֹת וּבַמָּחֲצֵבָה
הָאִם זֶה מָכְעִיס אוֹתְךָ?
תִּרְשוֹם!
אֲני עֲרָבִי.
אֲתָּה גָזַלְתָּ אֵת הַפָּרְדֵסִים שֶל אֲבוֹתַיי
וְאֵת הַאֲדָמָה אֲשֶר עִיבַּדְתִי
אֲנִי וְכָל יְלָדַי
וְלֹא הוֹתַרְתָּ דָבַר לָנוּ וּלְצֵאצַאֵנוּ
מִלְבַד הָאֲבָנִים הָאֵלֶה..
אַז הָאִם הַשִּלְטוֹן יִיקַח אוֹתָּן
כְּפִי שֶשָּמָעֲנוּ אוֹמְרִים?

אז תִּרְשוֹם בְּרֹאש הֶעֳמוּד הָרִאשוֹן:
אֲנִי לֹא שוֹנֵא אֲנָשִים
וְאֵינֵנִי פּוֹלֵש
אֲבָל אִם אֱהֱיֶה לְרָעֵב
בְּשָרוֹ שֶל הַכּוֹבֵש יִהֱיֶה לִי לְמָאֳכָל
הִזָהֵר..
הִזָהֵר..
מְהַרָעָב שֶלִי
מְהַזָעָם שֶלִי!

- بطاقة هوية -


سجل

أنا عربي

و رقم بطاقتي خمسون ألف

و أطفالي ثمانية

و تاسعهم سيأتي بعد صيف

فهل تغضب

سجل

أنا عربي

و أعمل مع رفاق الكدح في محجر

و أطفالي ثمانية

أسل لهم رغيف الخبز

و الأثواب و الدفتر

من الصخر

و لا أتوسل الصدقات من بابك

و لا أصغر

أمام بلاط أعتابك

فهل تغضب

سجل

أنا عربي

أنا إسم بلا لقب

صبور في بلاد كل ما فيها

يعيش بفورة الغضب

جذوري

قبل ميلاد الزمان رست

و قبل تفتح الحقب

و قبل السرو و الزيتون

و قبل ترعرع العشب

أبي من أسرة المحراث

لا من سادة نجب

وجدي كان فلاحا

بلا حسب و لا نسب

يعلمني شموخ الشمس قبل قراءة الكتب

و بيتي كوخ ناطور

من الأعواد و القصب

فهل ترضيك منزلتي

أنا إسم بلا لقب

سجل

أنا عربي

و لون الشعر فحمي

و لون العين بني

و ميزاتي

على رأسي عقال فوق كوفية

و كفى صلبة كالصخر

تخمش من يلامسها

و عنواني

أنا من قرية عزلاء منسية

شوارعها بلا أسماء

و كل رجالها في الحقل و المحجر

يحبون الشيوعية

فهل تغضب

سجل

أنا عربي

سلبت كروم أجدادي

و أرضا كنت أفلحها

أنا و جميع أولادي

و لم تترك لنا و لكل أحفادي

سوى هذي الصخور

فهل ستأخذها

حكومتكم كما قيلا

إذن

سجل برأس الصفحة الأولى

أنا لا أكره الناس

و لا أسطو على أحد

و لكني إذا ما جعت

آكل لحم مغتصبي

حذار حذار من جوعي

و من غضبي

אֵין דָּבָר שָׁקֵט יוֹתֵר
מֵהַמַּכּוֹת הַנִּחָתוֹת עַל אֲחֵרִים,
אֵין אִיּוּם קָטָן יוֹתֵר
עַל מְנוּחַת הַנֶּפֶשׁ הַשְּׂבֵעָה.
הַתְּבוּסָה בְּעֵינֵיהֶם אִלֶּמֶת,
זְרוֹעוֹתֵיהֶם
נִשְׁמָטוֹת בְּשֶׁקֶט.

אֵיזוֹ דְּמָמָה נְעִימָה.

מִלְּבַד צְלִיל דַּקִּיק נוֹקֵב,
טוֹרֵד בְּעִקָּר בַּבֹּקֶר
אַךְ נִתַּן לְעִמְעוּם בְּקַלּוּת
בָּאִוְשָׁה הַמַּרְגִּיעָה שֶׁל דַּפֵּי הָעִתּוֹן.

בְּטֶרֶם יֵעָרְמוּ עֲלֵיהֶם חֳרָבוֹת
כְּבָר יִקָּבְרוּ תַּחַת מוּסָף הַבִּדּוּר
כּוֹס הַקָפֶה הַמְלֵאָה לְמֶחֱצָה
הַדֶּלֶת הַנִּטְרֶקֶת

בְּבֵיתֵנוּ
הָעוֹמֵד עַל תִּלוֹ.

شيء هادئ


لا شيء أبسط
من الضربات التي تنزل على الآخرين
ولا تهديد أصغر من
ذاك النازل على النفس المطمئنة
الهزيمة في عيونهم بكماء
أذرعهم
تخلع بهدوء

أيُّ صمت هادئ هذا

باستثناء صوت دقيق يطرق
ويزعج لاسيما صباحاً
ولكن سرعان ما يتم التعتيم عليه بسهولة
بالحفيف المهدئ لصفحات الجريدة

في الوقت الذي يكدسوا فوقها الأطلال
على ما يبدو سيدفنون تحت الملحق الممزق
كأس القهوة الممتلئة لنصفها
العمود المختصر

في بيتنا
الواقف على ركامه.

מִי יִתֵּן
וְאֶהְיֶה כְּבָר זָקֵן
מְבֻלְבָּל.
אִם אָז אֶשְׁאַל:
לָמָּה הוּא לֹא בָּא לְבַקֵּר?
אַל תֹּאמְרוּ:
אֲבָל, הוּא נָפַל
לִפְנֵי הֲמוֹן זְמַן.
אִמְרוּ:
הוּא הָיָה פּה אֶתְמוֹל
וְאָמַר שֶׁיָּבוֹא גַּם מָחָר.

صلاة


يا ليت
أكون عجوزًا
مرتبكًا
ولو سألتُ
لماذا لا يأتي ليزورني؟
لا تقولوا
لكنه، سقط
قبل زمن بعيد
قولوا:
كان هنا بالأمس
وقال إنه سيأتي في الغد أيضًا

לְאַבָּא שֶׁלִּי
שֶׁנּוֹלַד בְּמוֹרַד הָהָר
וְהִבִּיט עַל הָאֲגַם,
לֹא הָיָה דַרְכּוֹן מֵעוֹלָם.
וַאֲפִלּוֹ לֹא תְּעוּדַת מַעֲבָר.
הוּא חָצָה אֶת הֶהָרִים
כַּאֲשֶׁר הַגְּבוּלוֹת לֹא זָרְמוּ
בַּנָּהָר.

לְאַבָּא שֶׁלִּי
לֹא הָיָה דַרְכּוֹן בָּעוֹלָם.
לֹא מִפְּנֵי שֶׁלֹּא הָיְתָה לוֹ
אֶרֶץ וְחוֹתָם.
רַק מִפְּנֵי שֶׁהָאָרֶץ
תָּמִיד שָׁכְנָה לָהּ שָׁם בְּנַחַת
בְּכַפּוֹת יָדָיו.

וּכְמוֹ שֶׁהָאָרֶץ לֹא חָמְקָה
מִיָּדָיו אַף פַּעַם
וְנָסְעָה אֶל מֵעֵבֶר לַיָּם,
אַבָּא - גַּם.

أبِي أيضًا

لأَبِي الّذِي
وُلِدَ فِي سَفْحِ الجَبَل
وَنَظَرَ إلى البُحَيْرة،
لَمْ يَكُنْ أَبَدًا جَوازُ سَفَر.
وَلا حَتَّى تَصْريحُ عُبُور.
لَقَدْ تَخَطَّى الجِبالَ،
حِينَما لَمْ تَجْرِ الحُدودُ
فِي النَّهْر.

لأَبِي
لَمْ يَكُنْ في الدُّنيا جوازُ سَفَر.
ليَْسَ لأنّهُ بلا أَرْضٍ أَوْ بَصَمات،
بَلْ لأنّ الأَرْضَ
دائِمًا سَكَنَتْ باطْمِئنان
فِي رَاحَتَيهِ.

وَمِثْلَما لَمْ تَفْلَتِ الأَرْضُ
من يَدَيْهِ أَبَدًا،
وَتَمْضِي إلَى ما وَراء البِحار،
أَبي- أَيْضًا

עַל קִיר בֵּית הַקָּפֶה שְׁלְּיַד הַמַּעְבָּרָה
תָּלוּ אֶת שְׂעָרוֹ הַמִּתְגָּרֶה בָּרוּחַ שֶׁל דָּוִד בֶּן-גּוּרְיוֹן
וּלְיָדוֹ, בְּמִסְגֶּרֶת דּוֹמָה, אֶת פְּנֵי הַסֻּפְגָּנִיָּה שֶׁל אוּם
כּוּלְת'וּם.
זֶה הָיָה בִּשְׁנַת 55' אוֹ 56', וְחָשַׁבְתִּי שֶׁאִם תּוֹלִים
זֶה לְיַד זֶה גֶּבֶר וְאִשָּׁה, אָז הֵם בֶּטַח
חָתָן וְכַלָּה.


رد على سؤال: متى بدأُ سلامك؟


على حائط المقهى المجاور للمعبرة
علقوا شعره الذي يغيظ طيف دافيد بن غوريون
وبجانبه، في إطار مماثل، وجه أم كلثوم الدائريّ
شبيه الدونات.
كان ذلك في عام 55 أو 56، واعتقدت أنه إذا كانوا يعلقون صور
رجل وامرأة جنبًا إلى جنب، فهم دون شك
عريس وعروس.

זֶה יוֹתֵר מִשְּׁלשִׁים שָׁנָה בְּכָל מַהֲדוּרַת חֲדָשׁוֹת

בָּא הַשַּׁדְּרָן תָּמִיד בְּאוֹתָהּ שָׁעָה אֶל אוֹתוֹ מָסָךְ

וּמְסַפֵּר לִי מַה קָּרָה מָה אָמְרוּ מֶה

עָשׂוּ לְמַה הִתְכַּוְּנוּ וְאוֹמֵר

שֶׁזֶּה כָּל מַה שֶּׁהֵם

יוֹדְעִים הֵם לֹא

יוֹדְעִים יוֹתֵר וּמְסַיֵּם בַּתַּחֲזִית

יָבֵשׁ מְעֻנָּן חַם סוֹעֵר


זֶה יוֹתֵר מִשְּׁלשִׁים שָׁנָה בְּכָל מַהֲדוּרַת חֲדָשׁוֹת

אֲנִי בָּאָה תָּמִיד בְּאוֹתָהּ שָׁעָה אֶל אוֹתוֹ מָסָךְ

וּמוֹדִיעָה לַשַּׁדְּרָן שֶׁאֵינֶנִּי רוֹצָה

לִרְאוֹת מַה שֶּׁאֲנִי רוֹאָה אֵינֶנִּי רוֹצָה

לִשְׁמֹעַ מַה שֶּׁאֲנִי שׁוֹמַעַת

וְלֹא לָדַעַת מַה קָּרָה מָה אָמְרוּ מֶה

עָשׂוּ לְמַה הִתְכַּוְּנוּ וְלֹא אִכְפַּת לִי

מֵהַתַּחֲזִית



הַיּוֹם בָּא הַשַּׁדְּרָן כְּמוֹ תָּמִיד בְּאוֹתָהּ שָׁעָה אֶל אוֹתוֹ מָסָךְ

וְסִפֵּר

שֶׁהוּא בָּא כָּל יוֹם זֶה יוֹתֵר מִשְּׁלשִׁים שָׁנָה

לוֹמַר לִי לִשְׁכֹּחַ אֶת יוֹם אֶתְמוֹל כִּי עָבַר

צָרִיךְ לִלְמֹד לִשְׁכֹּחַ הוּא אָמַר רַק דָּבָר

אֶחָד עָלַי לִזְכֹּר כָּמוֹהוּ בְּדִיּוּק לַחֲזֹר

עַל מַה שֶּׁאוֹמְרִים לְהַסְכִּים עִם מַה שֶּׁמַּסְכִּימִים לְסָרֵב

לְמַה שֶּׁמְּסָרְבִים לֶאֱכֹל מַה שֶּׁאוֹכְלִים לִחְיוֹת

כְּמוֹ שֶׁחַיִּים

וְכָךְ



תַּם זְמַנּוֹ וְשָׁכַח

וְגַם אֲנִי

שָׁכַחְתִּי לוֹמַר לוֹ שֶׁכָּאן

בְּאֶרֶץ זוֹ הַאֲנָשִׁים מֵתִים

מִדֵּי יוֹם בְּיוֹמוֹ.


انتهى الوقت

منذ أكثرَ من ثلاثين عامّا
في كلِّ نشرةِ أخبارٍ
يأتي المذيعُ باستمرارٍ في السّاعةِ ذاتها
إلى الشّاشةِ ذاتها
يتلو عليّ ما كانَ
ما قالوا ما فعلوا وما قصدوا
يقولُ هذا هو كلُّ ما يعرفون
يؤكدُ أنــّهم لا يعلمون أكثرَ
ويختمُ بحالةِ الطقسِ
جافٌ غائمٌ عاصفٌ حار ٌ

منذ أكثرَ من ثلاثين عام
في كلِّ نشرةِ أخبارٍ
آتي باستمرارِ في السّاعةِ ذاتها
إلى الشاشةِ ذاتها
أُخبر المذيعَ أنـّي لا أريدُ أنْ أرى ما أراه
لا أريدُ أنْ أسمعَ ما أسمعُهُ
ولا أنْ أعرفَ ما كانَ
لا ما قالوا لا ما فعلوا ولا ما قصدوا
وأنّ حالةَ الطقسِ لم تعد تعنيني

أمّا اليوم َ أتى المذيعُ كعادتِه تمامًا
في السّاعة ذاتها
إلى الشاشةِ ذاتها يقولُ
أنّهُ يأتي منذُ ثلاثين عاما في كلِّ يومٍ
ليعلّمَني أن أنسى الّذي مضى
يعوّدَني على النسيانِ يقولُ
ما عليّ إلا أن أتذكّرَ شيئا واحدا فقط، تماما مثله،
أقولُ ما يقولون
أفعلَ كما يفعلون
أقبلَ ما يقبلون
أرفضَ ما يرفضون
آكلَ كما يأكلون
أفرحَ كما يفرحون
ألبسَ ما يلبسون
أعيشَ كما يعيشون
وهكذا

انتهى الوقتُ ونسي َ
حالةَ الطقسِ وأنا أيضاً
وافاني الوقتُ انتهيتُ
بلا قولٍ وما لبِثْتُ أقول:
إن الناسَ هنا بهذه البلاد في كلِّ يومٍ
يُقتلون.

בְּסִיּוּם הַטֶּקֶס בְּבֵית סֵפֶר
בְּקוֹל דַּק מִן הַדַּק
עוֹלֶה אַמַל וְשָׁרָה:
קוֹל עוּד בַּלֵּב, בִּפְנִים הָא!

וּבַחֹשֶׁךְ שֶׁל אוּלָם הַסְּפּוֹרְט,
מוּל לוּחַ הַנּוֹפְלִים
בָּעַרְבִית וְעִבְרִית,
אִי אֶפְשָׁר שֶׁלֹּא לְהַבְחִין בַּדִּמְעָה.

الامل

في نهاية الحفل المدرسيّ
وبصوت حنين أشج
تعتلي أمال المسرح وتغني:
"قول عوُد بليف، بفنيم ها"

وفي ظلمة القاعة الرياضية
أمام قائمة الضحايا
باللغتين العربية والعبرية
لا يسعك ألا تلحظ الدمعة.

אֲנִי שָׁבוּי
בְּאֶרֶץ-לֹא נָכְרִיָּה
כָּל הָאָרֶץ הַזֹּאת
הִיא מַחֲנֵה-שְׁבוּיִים אֶחָד גָּדוֹל
אֲנִי מַכִּיר אִישִׁית אֶת מְפַקְּדֵי הַמַּחֲנֶה
מַכִּיר כִּמְעַט אִישִׁית אֶת הַשּׁוֹמְרִים
יֵשׁ לִי מִפּוּי מְדֻיָּק שֶׁל הַגְּדֵרוֹת
תָּכְנִיּוֹת מְפֹרָטוֹת לְמִנְהָרוֹת מַרְחִיקוֹת-לֶכֶת
וַאֲנִי לֹא יוֹצֵא מִכָּאן לַעֲזָאזֵל
נִשְׁאַר כָּאן וּמְחַכֶּה לַהִזְדַּמְּנוּת הַפָּחוֹת קוֹלַעַת
לַזְּמַן הַפָּחוֹת זָמִין


بطاقة أسير

أنا أَسيرٌ في بِلادٍ ليستْ غَرِيبَة
كُلّ هٰذه البلادِ هي مُعسكَرُ أَسْرَى واحدٌ كبيرٌ
أَعْرِفُ شَخْصِيًّا قادَةَ المُعَسْكَر
أَعْرِفُ شَخْصيًّا تَقْريبًا الحُرّاسَ
لَدَيَّ تَخْطيطٌ دَقِيقٌ لِلجُدْرانِ
خِطَطٌ مُفَصَّلةٌ لأَنْفاقٍ بَعِيدَةِ الخَطْو
وَأنا لا أَخْرُجُ مِنْ هُنا
تَبًّا لِي!
أَنْتَظرُ الفُرصَةَ الأَقَلَّ سُنُوحًا
الوَقْتَ الأَقَلَّ مُتاحًا.